مزاج شناسی در طب ایرانی اسلامی

مزاج شناسی در طب ایرانی اسلامی یکی از جنبه‌های علم در دوران طلایی اسلام از قرن هشتم تا قرن ۱۳ میلادی بوده است. منظور از طب اسلامی در تاریخ پزشکی، دانش پزشکی توسعه یافته در دوران طلایی اسلام می‌باشد.

که عمدتاً به زبان عربی، که زبان واسطه تمدن اسلامی بوده است، ضبط شده است. طب اسلامی، دانش پزشکی موجود در دوران باستان کلاسیک، از جمله سنت‌های اصلی بقراط، جالینوس و دیوسکوریدس را حفظ و نظام‌مند نمود و آن را توسعه داد.

در دوران پسا ـ کلاسیک، پزشکی اسلامی پیشرفته‌ترین پزشکی موجود در دنیا بوده است، که مفاهیم مختلف را از یونان باستان، روم، پزشکی ایرانی و همچنین سنت‌های هند باستان یعنی آیورودا با همدیگر تلفیق کرد و سپس نوآوری‌ها و پیشرفت‌های فراوانی در آن ایجاد نمود.

بعد از آشنایی پزشکان اروپایی با نویسندگان پزشکی اسلامی در دوره رنسانس قرن دوازدهم میلادی، پزشکی اسلامی به همراه دانش پزشکی کلاسیک بعداً در پزشکی قرون وسطایی اروپای غربی پذیرفته شد.

درباره کتاب

از جمله قانونمندی‌های حاکم بر نظام هستی، طراحی مزاج خلقت است که زندگی خود، از بدو تولد و طفولیت تا کهنسالی و پیری مزاجی متفاوت دارند.

از گرمی و تری طفولیت تا سردی و تری دوران کهنسالی و پیری تغییر می‌کند. این تغییرات در فصول گوناگون، شکل جدید به خود می‌گیرند.

بدن در موقعیت‌های گوناگون کره زمین، بنا به طبع آب و هوا و موقعیت جغرافیایی، نیازهای ویژه‌ای را از نظر غذایی طلب می‌کند.

از این رو انسان باید برای حفظ تعادل مزاج خویش، در هر وضعیتی (جسمی، سنی، فصلی و جغرافیایی) و حتی در وضعیت ویژه روانی، غذایی خاص تناول کند تا تعادل مزاجش حفظ شود و در حال سلامت باقی بماند.

تشخیص مزاج در موقعیت‌های گوناگون، علمی است که در نظام طب اسلامی ایرانی مهم به شمار می‌آید.

درباره نویسنده

علی‌گل ناصری دارای مدرک پزشکی حرفه‌ای و نیز طب سنتی است؛ وی هم‌اکنون به مداوای مراجعینش به وسیطه طب سنتی اسلامی و ایرانی می‌پردازد.

سایر کتب

از دیگر آثار علی‌گل ناصری می‌توان به این عناوین اشاره نمود:

• روغن های خوراکی درطب ایرانی اسلامی، سفیر اردهال، ۱۴۰۱
• آداب تغذیه در طب ایرانی اسلامی، سفیر اردهال، ۱۴۰۰
• سلامت عاطفی و جنسی از دیدگاه طب ایرانی ـ اسلامی، خیراندیش، ۱۴۰۰ (ویراستار)